Zarejestruj    Zaloguj    Dział    FAQ

Strona główna forum » OFF TOPIC » Wierzyc nie wierzyc » Inne religie -wyznania » Watykan --- katolicyzm




Utwórz nowy wątek Odpowiedz w wątku  [ Posty: 16 ]  Przejdź na stronę 1, 2  Następna strona
Autor Wiadomość
 Tytuł: Piotr Rzymski rezyduje w momencie wywoływania Lucyfera
 Post Napisane: 20 listopada 2012, o 18:20 
Offline
admin
admin

Dołączył(a): 3 lipca 2012, o 14:33
Posty: 1471
Teraz mamy kolejny dowód utrwalony na filmie.

Poniżej jest fragment filmu z mszy w dniu Wielkanocy, czyli w Niedzielę.
(Sunday czyli dzień słońca.)



Petrus Romanus resides as Lucifer is invoked on Ishtar Sunday 2012
(Piotr Rzymski rezyduje w momencie wywoływania Lucyfera podczas Niedzieli Astarte 2012)
.
.


Około 3:40 prowadzący mszę wymawia taki tekst po łacinie.
Jest on także wyświetlany na ekranie

Flammas eius lúcifer matutínus invéniat: ille, inquam, Lúcifer, qui nescit occásum. Christus Fílius tuus, qui, regréssus ab ínferis, humáno géneri serénus illúxit, et vivit et regnat in sæcula sæculórum.


tłumaczenie z angielskiego:

Cytuj:
Poranna gwiazdo znajdująca swoje płomienie nadal płonące, ty Lucyferze w zamian Chrystusa, gwiazdo poranna powracająca z piekła i rozlewająca nowe światło na całą ludzkość, ty gwiazdo żyjąca i rządząca na wieki wieków. Amen



Wielu zaprzeczy, że to tłumaczenie nie jest dokładne i łacińskie - lucifer oznacza tylko i wyłącznie - gwiazda poranna.

A ową gwiazdą jest Jezus.
2 Piotra 1:19, Objawienie 2:28 oraz 22:16.


To jest oczywiście prawdą.
Ale, jak mówi angielskie przysłowie, diabeł tkwi w szczegółach.

Jest bezsporne, że Jezus rozlewa rzeczywiste światło Prawdy i jest rzeczywistą jasną gwiazdą poranną, którą naśladuje bardzo nieudolnie szatan.

linkhttp://www.proroctwa.com/watykan-wi ... cyfera.htm

_________________
2Kor 10/4,5 oręż którym walczymy, nie jest cielesny ma moc burzenia warowni dla sprawy Bożej;
nim unicestwiamy złe zamysły
i pychę, podnoszącą się przeciw poznaniu Boga
i zmuszamy wszelką myśl do poddania się w posłuszeństwo Mesjaszowi


Góra 
 Zobacz profil  
 
 Tytuł:
 Post Napisane: 20 listopada 2012, o 18:20 
 


Góra 
  
 
 Tytuł: Re: Piotr Rzymski rezyduje w momencie wywoływania Lucyfera
 Post Napisane: 20 listopada 2012, o 19:35 
Offline
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 3 lipca 2012, o 17:54
Posty: 18361
1963 Intronizacja upadłego Archanioła Lucyfera dokonała się

( April 3, 2012)

Intronizacja upadłego Archanioła Lucyfera dokonała się

w Cytadeli Kościoła Katolickiego 29 lipca 1963 roku.


Był to “właściwy czas” dla spełnienia się historycznej przepowiedni.
Główni aktorzy tej ceremonii doskonale wiedzieli, że tradycja satanistyczna już dawno przepowiedziała, że Czas Księcia nadejdzie wówczas, gdy papież przybierze imię Apostoła Pawła.
Warunek ten – znak, że nadszedł właściwy czas – został spełniony dokładnie osiem dni temu przez wybór najnowszego następcy św. Piotra.


W tym krótkim czasie, jaki upłynął od elekcji papieża, nie dało się ukończyć skomplikowanych przygotowań; Najwyższy Trybunał zdecydował jednak, że trudno o lepszy czas na intronizację Księcia niż ten uroczysty dzień bliźniaczych książąt Cytadeli, świętych Piotra i Pawła.
I nie było stosowniejszego miejsca niż Bazylika św. Pawła za Murami, usytuowana tak blisko Pałacu Apostolskiego.


Skomplikowane przygotowania podyktowane były głównie naturą mającego się odbyć Wydarzenia Ceremonialnego.
Ochrona budynków watykańskich, pośród których leżał klejnot w postaci Bazyliki św. Pawła, była tak staranna, że z pewnością nie uda się ukryć uroczystego ceremoniału. Jeśli przedsięwzięcie miało zostać uwieńczone sukcesem – jeśli Wejście Księcia miało się dokonać we właściwym czasie – każdy element celebracji ofiary kalwaryjskiej musi zostać postawiony na głowie w przebiegu tej drugiej, przeciwstawnej celebracji.

Sacrum musi zostać sprofanowane.
Bluźnierstwo adorowane.
Bezkrwawa reprezentacja ofiary Bezimiennego Słabego musi być zastąpiona przez najwyższą i krwawą deprawację godności Bezimiennego.
Wina musi stać się niewinnością.
Cierpienie musi dawać radość.
Łaska, skrucha, przebaczenie muszą być utopione w orgii przeciwieństw.
A wszystko to musi być wykonane bezbłędnie.
Sekwencja wydarzeń, znaczenie słów, waga czynności – wszystko to musi być opatrzone perfekcyjnie wykonanym świętokradztwem, ostatecznym rytuałem zdrady
.

Cała ta delikatna operacja została złożona w doświadczone ręce zaufanego stróża Księcia w Rzymie.
Mistrz skomplikowanego ceremoniału Kościoła rzymskiego, dostojnik o granitowej twarzy i cierpkim języku, był jeszcze większym mistrzem książęcego ceremoniału ciemności i ognia.
Wiedział, że bezpośrednim celem każdego ceremoniału jest oddanie czci “obeldze rozpaczy”.

Lecz obecnie istniał jeszcze dalszy cel polegający na przeciwstawieniu się Bezimiennemu Słabemu w jego bastionie, opanowania Cytadeli Słabego ww właściwym czasie, zapewnienie wejścia Księcia do Cytadeli jako nieodpartej siły, wyparcie strażnika Cytadeli, przejęcie pełnej władzy nad kluczami wręczonymi strażnikowi przez Słabego.

Stróż próbował zmierzyć się z problemem bezpieczeństwa.
Takie niewinne elementy, jak pentagram, czarne świecie i odpowiednie draperie ujdą jako rzymski ceremoniał.
Lecz pozostałe rubryki – misa z piszczelami i rytuał Din na przykład, zwierzęta ofiarne i sama ofiara – tego byłoby już za wiele.
Musi się więc odbyć dwie równoczesne celebracje.
Koncelebracja mogłaby być dokonana z równym skutkiem przez braci w autoryzowanej kaplicy celującej.
Gdyby wszyscy uczestnicy w obu miejscach “wzięli na cel” każdy element wydarzenia w bazylice rzymskiej, wówczas wydarzenie w całej swej pełni dokonałoby się w sposób szczególny w obszarze docelowym.
Byłoby to tylko sprawą jedności serc, tożsamości intencji i perfekcyjnej synchronizacji słów i czynności pomiędzy kaplicą celującą a kaplicą docelową.
Żywa wole i myślące umysły uczestników skoncentrowałyby się na przybytku Księcia, odległość przestałaby mieć znaczenie.

Dla człowieka tak doświadczonego jak Stróż wybór kaplicy celującej nie nastręczał najmniejszych trudności.
Wystarczyło zadzwonić do Stanów Zjednoczonych.
W ciągu tych wszystkich lat wyznawcy Księcia w Rzymie osiągnęli doskonałą jedność serc i i taką samą jedność intencji z przyjacielem Stróża Leonem, biskupem kaplicy w Południowej Karolinie.

Imię Leon nie było prawdziwym imieniem tego człowieka, lecz raczej opisem jego wyglądu.
Srebrna grzywa na wielkiej głowie każdemu, kto na niego patrzył, kojarzyła się z rozwianą grzywą lwa.
Od kiedy jego ekscelencja, gdzieś w latach czterdziestych, ustanowił tę kaplicę, okazał się niezrównanym mistrzem operacji – dzięki liczbie i znaczeniu Uczestników, jakich potrafił przyciągnąć, dzięki częstej i szybkiej współpracy z tymi, którzy uznawali jego przekonania i ostateczne cele.
Obecnie jego kaplica cieszyła się powszechnym szacunkiem inicjatów jako kaplica matka Stanów Zjednoczonych.

Wiadomość, że jego kaplica została autoryzowana jako kaplica celująca w tak wielkim wydarzeniu, jakim miała być intronizacja Księcia w samym sercu rzymskiej Cytadeli, przyjęta została przez Leona z najwyższą satysfakcją.
A co do spraw praktycznych, to jego ogromna wiedza i doświadczenie w przeprowadzaniu ceremoniału oszczędzi im obu wiele czasu.
Nie było na przykład potrzeby przypominania mu o wadze zasady sprzeczności, na której opiera się cała struktura kultu Archanioła.
Nie mogło też być najmniejszych wątpliwości co do jego pragnienia włączenia się w ostateczną strategię tej bitwy, której celem był koniec Kościoła rzymskokatolickiego jako instytucji papieskiej, jaką była od chwili założenia jej przez Bezimiennego Słabego.

Stróż nie musiał mu nawet wyjaśniać, że

ostatecznym celem operacji nie była w sensie dosłownym likwidacja rzymskiej organizacji katolickiej.
Leon doskonale rozumiał, że byłoby to posunięcie znamionujące brak inteligencji i najzupełniej nieekonomiczne.
O wiele lepiej było zamienić tę organizację w coś naprawdę użytecznego, zhomogenizowanie jej i przystosowanie do wielkiego światowego porządku ludzkośc
i


Postawienie przed nią uniwersalnych humanistycznych – i tylko humanistycznych – celów.

Dwaj identycznie myślący eksperci – Stróż i amerykański biskup – ograniczyli więc konieczne ustalenia dotyczące bliźniaczych wydarzeń ceremonialnych do listy nazwisk i inwentarza rubryk.

Lista Stróża – uczestników w kaplicy rzymskiej – zawierała imiona ludzi najwyższego kalibru, wysokich rangą dostojników kościelnych i liczących się prawników. Byli to oddani słudzy Księcia w Cytadeli. Niektórzy zostali wybrani, dokooptowani, przeszkoleni i wypromowani w ciągu dziesięcioleci w ramach falangi rzymskiej, pozostali reprezentowali nowe pokolenie gotowe rozwijać program Księcia przez kolejne dziesięciolecia. Wszyscy doskonale rozumieli potrzebę pozostania w ukryciu. Reguła mówiła bowiem jasno: “Gwarancją naszego jutra jest przekonanie ludzi dzisiejszych, że my nie istniejemy”.

Grafik Leona obejmujący mężczyzn i kobiety, którzy zdobyli sobie znaczącą pozycję w biznesie, rządzie i życiu społecznym, był imponujący, ku pełnemu zadowoleniu Stróża. A ofiara – dziecko – jak powiedział jego ekscelencja, będzie prawdziwym majstersztykiem złamania niewinności.

Lista rubryk potrzebnych do wykonania równoległej ceremonii sprowadzała się głównie do elementów, które będą zrealizowane w Rzymie. Co się zaś tyczyło kaplicy celującej Leona, to musi ona mieć kilka naczyń zawierających ziemię, powietrze, ogień i wodę. Załatwione. Musi mieć misę z piszczelami. Załatwione. Czerwone i czarne filary. Załatwione. Tarczę. Załatwione. IW ten sposób przeszli do końca listę niezbędnych rekwizytów. Załatwione. Załatwione.

Sposób synchronizacji ceremonii w obu kaplicach nie był Leonowi obcy. Jak zwykle zostaną przygotowane wydruki, przez niewierzących nazywane mszałami, do użytku uczestników ceremonii w obu kaplicach. Jak zwykle będą to teksty w nieskazitelnej łacinie. Po obu stronach gońcy ceremonialni będą pilnować połączenia telefonicznego, tak by uczestnicy mogli wykonywać swoje części w doskonałej harmonii z braćmi współcelebrującymi.

W trakcie trwania wydarzenia serce każdego uczestnika musi być doskonale wypełnione nienawiścią zamiast miłości. Zadośćuczynienie bólu i konsumacja muszą się wypełnić w sposób doskonały w kaplicy celującej pod przewodnictwem Leona. Autoryzacja, instrukcje i dowody – końcowe i kulminacyjne momenty właściwe na tę okazję – będzie miał honor osobiście zaaranżować w Watykanie stróż.

A jeśli każdy wypełni dokładnie to, czego wymaga reguła, Książę nareszcie skonsumuje prastary odwet nad Słabym, Bezlitosnym Wrogiem, który przez wieki paradował w przebraniu Najwyższego Miłosiernego, który widział wszystko nawet w najciemniejszych mrokach.

Leon mógł sobie wyobrazić resztę.
W wydarzeniu intronizacji w sposób niewidoczny i bezkolizyjny dokona się doskonałe nałożenie ceremonii, w wyniku którego Książę stanie się oficjalnie utajonym członkiem Kościoła w rzymskiej Cytadeli.
Intronizowany w ciemności,Książę będzie mógł pogłębiać tę ciemność, jak nigdy dotąd. Będzie to dotyczyło w jednakim stopniu przyjaciół i wrogów.
Wola pogrąży się w tak głębokiej ciemności, że omroczy nawet oficjalny cel istnienia Cytadeli: wieczną adorację Bezimiennego. W samą porę – i nareszcie – Kozioł wyprze Baranka i wejdzie w posiadanie Cytadeli.
Książę zawładnie domem – Domem pisanym dużą literą – który do niego nie należy.

- Pamiętaj o tym, przyjacielu – biskup Leon drżał z niecierpliwości. - Dokona się niedokonane. Będzie to przypieczętowanie mojej kariery. Wydarzenie przypieczętowujące los dwudziestego wieku.

Leon nie bardzo się pomylił.

Była noc.
Stróż wraz kilkoma akolitami pracował w ciszy nad przygotowaniem wszystkiego w Kaplicy docelowej – Bazylice św. Pawła.
Na wprost ołtarza ustawiono półkolem klęczniki.
W pięciu świecznikach stojących na ołtarzu pyszniły się eleganckie czarne ogarki.
Na tabernakulum umieszczono srebrny pentagram i przykryto go krwawoczerwoną zasłoną.
Po lewej stronie ołtarza umieszczony był tron – symbol Księcia panującego.
Ściany pokryte ślicznymi freskami wyobrażającymi sceny z życia Chrystusa i Apostołów zostały zasłonięte czarnymi draperiami bramowanymi złotem w kształcie figur symbolizujących historię Księcia.


Kiedy zbliżyła się wyznaczona godzina, oddani słudzy Księcia poczęli wypełniać Cytadelę. Byli to członkowie rzymskiej falangi. Pośród nich znajdowało się kilku najwybitniejszych członków kolegium kardynalskiego, hierarchii i biurokracji Kościoła rzymskokatolickiego. Byli też pośród nich świeccy reprezentanci falangi, równie znakomici, jak członkowie hierarchii.

Weźmy choćby tego Prusaka, który właśnie ukazał się w drzwiach.
Pokazowy egzemplarz nowego narybku prawniczego.
Nie miał nawet czterdziestu lat, gdy zaczął odgrywać znaczącą rolę w pewnych krytycznych wydarzeniach transnarodowych.
Nawet światła czarnych świec odbijały się w jego okularach w stalowej oprawie i łysinie, jakby go chciały wyróżnić.
Wybrany jako delegat międzynarodowy i nadzwyczajny pełnomocnik na ten akt intronizacji, Prusak zaniósł na ołtarz skórzany mieszek zawierający list autoryzacyjny i instrukcję, a następnie zajął miejsce na jednym z klęczników.

Jakieś pół godziny przed północą wszystkie klęczniki były już zajęte przez aktualne pokłosie tradycji Księcia, która została zaszczepiona i była kultywowana w starożytnej Cytadeli w ciągu ostatnich osiemdziesięciu lat.

Jakkolwiek na razie ograniczona liczebnie, grupa ta pozostawała w ochronnym mroku jako ciało obce i duch pozaziemski w swym gospodarzu i zarazem ofierze.
Przenikali do urzędów i działań podejmowanych przez rzymską Cytadelę, rozsiewając swoje symptomy w krwiobiegu Kościoła Powszechnego niby podskórna infekcja.

Symptomy te to cynizm i indyferentyzm, przestępstwa i partactwo na wysokich posadach, lekceważenie prawdziwej doktryny, odrzucenie osądu moralnego, utrata czujności w sprawach świętych, zamazywanie podstawowych zasad tradycji oraz wyrazów i gestów, które ją przywołują.

Tacy to ludzie zgromadzili się w Watykanie na uroczystość intronizacji. I taka była ich tradycja, którą utwierdzali w kwaterze głównej światowej administracji – w rzymskiej Cytadeli.
Trzymając w ręku kartki z wydrukowanym ceremoniałem, z oczami utkwionymi w ołtarz i tron, skupiając umysł i wolę, czekali w ciszy, aż wybije północ, wprowadzając ich w uroczystość świętych Piotra i Pawła, tego najważniejszego świętego dnia Rzymu.

Kaplica celująca – przestronny hol na parterze szkółki parafialnej – została urządzona ściśle zgodnie z regułą. Biskup Leon wszystkiego doglądał osobiście. W tej chwili wybrani specjalnie na tę okazję akolici spokojnie poprawiali ostatnie szczegóły, podczas gdy on sprawdzał wszystko po kolei.

A więc najpierw ołtarz umieszczony w północnej części kaplicy. Na ołtarzu okazały krucyfiks, głową zwrócony na północ. O włos dalej pentagram osłonięty czerwoną zasłoną, umieszczony pomiędzy dwiema czarnymi świecami. U góry czerwona wieczna lampka żarząca się rytualnym płomieniem.

] Po wschodniej stronie ołtarza – klatka; a w klatce sześciotygodniowe szczenię, pod wpływem środków uspokajających czekające cierpliwie na ten krótki moment, gdy będzie użyteczne dla Księcia. Za ołtarzem – hebanowe świecie czekające, by rytualny płomień dotknął ich knotów.

Szybkie spojrzenie na ścianę południową. Na małym kredensie – kadzielnica oraz puszka zawierająca kawałki węgla drzewnego i kadzidło.
Przed kredensem ustawiono czerwone i czarne kolumny, z których zwisa tarcza węża i dzwon nieskończoności. Rzut oka w kierunku wschodnim: pojemniki z ziemią, powietrzem, ogniem i wodą otaczające drugą klatkę. W klatce – gołąb, nieświadomy swego losu jako parodii nie tylko Bezimiennego Słabego, lecz całej Trójcy Świętej.
Pod ścianą zachodnią pulpit i księga w gotowości. Półkole klęczników obrócone na północ, w kierunku ołtarza.
Po obu stronach rzędu klęczników emblematy Wejścia:
misa z piszczelami po stronie zachodniej, najbliżej drzwi; po stronie wschodniej – wschodzący księżyc i pięcioramienna gwiazda, skierowana ku górze punktami Kozła. Na każdym klęczniku kopia mszału dla każdego z uczestników.

Wreszcie Leon kieruje wzrok na wejście do kaplicy. Specjalne ornaty intronizacyjne, identyczne z tymi, jakie on i jego Akolici mają już na sobie,


wiszą na stojaku tuż za drzwiami wejściowymi. Sprawdził godzinę na dużym zegarze ściennym w chwili nadejścia pierwszych uczestników. Zadowolony z przygotowań, skierował się do obszernej przylegającej szatni służącej za zakrystię. Arcykapłan i ojciec Medico zapewne zdążyli już przygotować ofiarę. Jeszcze tylko niecałe pół godziny i jego goniec ceremonialny zainauguruje połączenie telefoniczne z kaplicą docelową w Watykanie. Wtedy nadejdzie godzina.



Określone wymogi co do fizycznego przygotowania obu kaplic dotyczyły także przygotowania uczestników
Ci w Bazylice św. Pawła – sami mężczyźni – mieli na sobie szaty i paliusze, stosownie do kościelnej rangi, lub nienagannie skrojone czarne garnitury w przypadku osób świeckich. Skoncentrowani na jednym celu, z oczami utkwionymi w ołtarz i pusty Tron

wydawali się pobożnymi duchownymi rzymskimi lub świeckimi uczestnikami nabożeństwa, za których byli powszechnie uważani.

Rangą dorównując rzymskiej falandze, uczestnicy amerykańscy w kaplicy celującej stanowili jednak ostry kontrast do swoich kolegów w Watykanie. Tutaj zjawiali się mężczyźni i kobiety. Nie zasiadali oni w klęcznikach w eleganckich ubraniach, lecz

zaraz po wejściu rozbierali się do naga, a następnie zakładali pojedynczą szatę bez szwów, przepisaną na okazję intronizacji; szata była krwistoczerwona na znak ofiary, długa do kolan, bez rękawów, z wycięciem pod szyją w kształcie litery V, otwarta z przodu.
Rozbieranie i ubieranie odbywało się w milczeniu, bez pośpiechu i podniecenia.
Całkowita koncentracja, rytualny spokój.
Po przebraniu się uczestnicy przechodzili obok misy z piszczelami i zanurzali w niej rękę, wyciągali garstkę kości i zajmowali miejsca na klęcznikach ustawionych w półkolu na wprost ołtarza.
Misa stopniowo opróżniała się, uczestnicy wypełniali klęczniki, ciszę wypełnił rytualny hałas.
Nieustannie potrząsając kośćmi, każdy z Uczestników zaczął mówić – do siebie, do innych, do Księcia, po prostu w pustą przestrzeń. Na początku nie były to głosy ochrypłe, lecz rozbrzmiewające chaotycznie w rytualnej kadencji.

_________________
Obrazek
Isaj40/9
Wstąpże na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny Syjonie!
Podnieś mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny Jeruzalem!
Podnieś głos, nie bój się!
Powiedz miastom judy: Oto wasz Bóg!


.


Góra 
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Piotr Rzymski rezyduje w momencie wywoływania Lucyfera
 Post Napisane: 20 listopada 2012, o 19:56 
Offline
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 3 lipca 2012, o 17:54
Posty: 18361
Wciąż przybywali nowi uczestnicy.
Brali kości, wypełniali pozostałe klęczniki.
Bezładna kadencja poczęła przybierać na sile w delikatnym, kakofonicznym sussurro. Wzbierająca fala niezrozumiałych modłów i błagań, potrząsania kośćmi przerodziła się w rodzaj kontrolowanej ekstazy.
Dźwięki stawały się gniewne, nabrzmiałe przemocą.
Stawały się kontrolowanym koncertem chaosu.
Rozdzierającym duszę wyciem nienawiści i buntu.
Ześrodkowanym preludium mającej nastąpić intronizacji Księcia tego świata do Cytadeli Słabego.

W powiewającej wdzięcznie krwistoczerwonej szacie Leon wstąpił do zakrystii. W pierwszej chwili wydawało mu się, że wszystko jest w idealnym porządku. Jego koncelebrans, łysy arcykapłan w okularach, zapalił pojedynczą świecę w przygotowaniu do procesji. Napełnił ogromny złoty kielich czerwonym winem i przykrył go srebrną pateną. Na patenie ułożył ogromny biały opłatek przaśnego chleba.

Trzeci mężczyzna, ojciec Medico, siedział na ławce. Ubrany tak samo jak pozostali dwaj, trzymał na kolanach dziecko. Własną córkę Agnieszkę. Leon z zadowoleniem odnotował, że Agnieszka była spokojna i pogodzona z czekającą ją przemianą. Rzeczywiście, tym razem wydawała się gotowa. Ubrano ją w luźną białą szatę do kostek. I podobnie jak jej pieskowi zaaplikowano jej środki uspokajające mające działać do czasu, gdy zacznie się jej rola w misterium.

- Agnisiu – szepnął Medico do ucha dziecka. – Za chwilę nadejdzie pora, by pójść z tatusiem.

- To nie mój tatuś…

Mimo zażytych leków udało jej się podnieść oczy na ojca Jej głosik był słaby, lecz słyszalny.

- Bozia jest moim tatusiem…

- BLUŹNIERSTWO!

Słowa Agnieszki błyskawicznie zgasiły zadowolenie Leona, jego oczy ciskały błyskawice.

- Bluźnierstwo! – wyrzucił z siebie ponownie to słowo niczym pocisk.

Jego usta zamieniły się w wylot armaty, zasypując Medica gradem wyrzutów. Ten człowiek, chociaż lekarz, był po prostu partaczem! Dziecko trzeba było odpowiednio przygotować! Było na to dość czasu!

Słysząc wyrzuty biskupa Leona, Medico zrobił się szary na twarzy. Lecz na jego córce gniew biskupa nie zrobił żadnego wrażenia. Próbowała skierować spojrzenie swych niezwykłych oczu na kipiącego gniewem Leona; z
trudem pokonując omdlenie, powtórzyła swój sprzeciw:

- Bozia jest moim tatusiem…!

Drżąc z podniecenia, ojciec Medico ujął główkę córki, próbując odwrócić jej twarz ku sobie.

- Kochanie – perswadował. – Ja jestem twoim tatusiem. Zawsze byłem twoim tatusiem. I twoją mamusią, od kiedy odeszła.

- Nie moim tatusiem… Pozwoliłeś zabrać Flinnie… Nie róbcie krzywdy Flinniemu… To… tylko mały szczeniak… Bozia stworzyła małe pieski…

- Posłuchaj mnie, Agnisiu. Ja jestem twoim tatusiem. Już czas…

- Nie moim tatusiem… Bozia jest moim tatusiem… Bozia jest moją
mamusią… Tatusiowie nie robią rzeczy, które nie podobają się Bozi… Nie moim…

Świadom, że kaplica w Watykanie czeka na uruchomienie ceremonialnego połączenia, Leon gwałtownym skinieniem głowy dał znak arcykapłanowi. Jak tyle razy w przeszłości, jedynym wyjściem była procedura awaryjna. A jeśli ofiara – zgodnie z regułą – ma być świadoma podczas pierwszej rytualnej konsumpcji, musieli to zrobić teraz.

Spełniając kapłańską powinność, Arcykapłan usiadł obok ojca Medico i przeniósł omdlałe od narkotyków ciało Agnieszki na własne kolana.

- Agnisiu, posłuchaj. Ja też jestem twoim tatusiem. Pamiętasz, jak bardzo się kochaliśmy? Pamiętasz?

Lecz Agnieszka walczyła uparcie.

- Nie mój tatuś… tatusiowie nie robią mi złych rzeczy… nie krzywdźcie mnie… nie krzywdźcie Pana Jezusa…”


W późniejszych latach pamięć Agnieszki o tej nocy – bo jednak ją pamiętała – nie zachowa dotykania jej ciała, całej pornograficznej otoczki. Pamięć o tej nocy, kiedy już ją sobie przypomni, zleje się z pamięcią całego dzieciństwa. Z pamięcią nieustannego ataku zła. Z pamięcią – nigdy nie zawodzącym ją poczuciem – zalanej światłem głębi tabernakulum w jej dziecinnej duszy, gdzie światłość przemieniała jej męczarnie w odwagę, dzięki której mogła walczyć.

W jakiś sposób wiedziała, choć jeszcze tego nie rozumiała, że to wewnętrzne tabernakulum było miejscem, w którym naprawdę żyła. To centrum jej istoty było nietykalnym azylem zamieszkującej w niej siły, miłości i ufności; miejscem, gdzie cierpiąca Ofiara – prawdziwy cel ataków złego na Agnieszkę – na zawsze uświęciła jej cierpienie Swym własnym cierpieniem.

To właśnie z wnętrza tego azylu Agnieszka słyszała każde słowo wypowiadane w zakrystii w noc intronizacji. To z głębi tego azylu widziała przebijające ją twarde oczy biskupa Leona i nieruchomy wzrok arcykapłana. Znała cenę oporu. Czuła, że zabrano jej ciało z kolan ojca.
Widziała światło odbijające się w okularach arcykapłana. Widziała, jak ojciec przysuwa się do niej. Widziała igłę w jego dłoni. Poczuła ukłucie. Znów poczuła działanie leku. Czuła, że ktoś ją podnosi. Lecz nadal walczyła. Walczyła, by widzieć. Walczyła z bluźnierstwem; ze skutkami gwałtu; ze śpiewami; z horrorem, który miał dopiero nadejść.

Sparaliżowana lekiem, nie mogła się nawet poruszyć; wezwała na pomoc całą swoją wolę jako jedyną broń i ponownie wyszeptała słowa oporu i udręki:

- Nie mój tatuś… Nie czyńcie krzywdy Panu Jezusowi… Nie czyńcie mi krzywdy…

Wreszcie nadeszła godzina.
Początek właściwego czasu wejścia Księcia do Cytadeli.
Na dźwięk dzwonu nieskończoności wszyscy uczestnicy w kaplicy Leona wstali jak jeden mąż.
Trzymając w rękach kartki mszalne, przy niemilknącym, przerażającym akompaniamencie klekocących kości, zaintonowali na całe gardło procesjonał, triumfalną profanację hymnu świętego Pawła Apostoła:

- Maran Atha! Przybądź, Panie! Przybądź, Książę.
Przybądź! O przybądź!


Wprawni akolici – mężczyźni i kobiety – poprowadzili procesję z zakrystii do ołtarza. Z tyłu za nimi, przygnębiony, lecz godnie wyglądający nawet w swym krwistoczerwonym stroju, postępował ojciec Medico niosący na rękach ofiarę, którą ułożył na ołtarzu obok krucyfiksu. W migotliwym cieniu zasłoniętego pentakla jej włosy prawie dotykały klatki z małym pieskiem. Teraz – stosownie do swej godności, z oczami błyszczącymi za okularami – arcykapłan wziął do ręki jedyną czarną świecę i zajął miejsce po lewej stronie ołtarza. Na końcu szedł biskup Leon, niosący kielich i hostię; przyłączył się do śpiewu zebranych, intonujących hymn na Wejście.

- Niech się tak stanie! – wionęły ponad ołtarzem końcowe słowa hymnu w kaplicy celującej.
Niech się tak stanie!” Starożytna pieśń musnęła bezwładne ciało Agnieszki, spowijając mgłą jej duszę głębiej niż leki, potęgując uczucie chłodu, który, jak wiedziała z doświadczenia, miał ją całkowicie ogarnąć.

- Niech się tak stanie! Amen! Amen! – wionęły starożytne słowa ponad ołtarzem Bazyliki św. Pawła. Łącząc w jedno swe serca i wolę z sercami i wolą celujących uczestników w Ameryce, falanga rzymska zaintonowała wybrany, zmieniony fragment z mszału rzymskiego, zaczynający się od Hymnu do Dziewicy Zgwałconej, a kończący się Koroną Inwokacji Thorna.

W kaplicy celującej biskup Leon zdjął z szyi mieszek ofiarny i ułożył go ze czcią pomiędzy głową krucyfiksu a podstawą pentagramu. Następnie przy akompaniamencie podjętego na nowo chóralnego mruczando i klekotania kości, akolici umieścili trzy kawałki kadziła na rozżarzonych węglach w kadzielnicy. Prawie natychmiast niebieski dym rozszedł się po holu, a ostra woń kadzidła spowiła ofiarę, celebransów i uczestników.


W omdlałej duszy Agnieszki dym, zapach kadzidła, działanie leków oraz chłód i rytualny hałas – wszystko zmieszało się w jedną ohydną kadencję.

Choć nikt nie dał sygnału, doskonale wyszkolony posłaniec ceremonialny poinformował swego watykańskiego odpowiednika, że inwokacje właśnie się zaczynają. Nagła cisza spowiła amerykańską kaplicę.

Biskup Leon uroczyście uniósł krucyfiks leżący obok ciała Agnieszki, oparł go głową w dół o ołtarz i zwracając się twarzą do zgromadzenia, podniósł lewą rękę do odwróconego znaku błogosławieństwa: grzbiet dłoni zwrócony ku zgromadzeniu, kciuk i dwa palce środkowe przyciśnięte do wewnętrznej strony dłoni, mały i wskazujący palec uniesione jako symbol rogów Kozła.

- Módlmy się!

W atmosferze mroku i ognia główny celebrans w każdej z kaplic zaintonował serię inwokacji do Księcia. Uczestnicy w każdej z kaplic odpowiadali na wezwania celebransów. Następnie – ale tylko w amerykańskiej kaplicy celującej – każdemu responsowi towarzyszyło odpowiednie działanie – rytualne wykonanie ducha i znaczenia słów. Nad osiągnięciem kadencji doskonałej słów i woli między obiema kaplicami czuwali gońcy ceremonialni. Od tej właśnie kadencji doskonałej zależało odpowiednie uformowanie intencji ludzi, w które miał być przybrany dramat intronizacji Księcia.

- Wierzę w jedną Moc – wyrzekł z przekonaniem biskup Leon.

- A imię jej Kosmos – zaintonowali uczestnicy w obu kaplicach, odwracając odpowiedź mszału rzymskiego.
Towarzyszyło jej odpowiednie działanie w kaplicy celującej.
Dwaj akolici okadzili ołtarz, dwaj inni ustawili na ołtarzu pojemniki z ziemią, powietrzem, ogniem i wodą, skłonili się przed biskupem i powrócili na swoje miejsca.
- [color=#BF8040]I w Jednorodzonego Syna Kosmicznego Brzasku[/color] – zaintonował Leon.

- A imię jego Lucyfer brzmiał drugi respons.

Akolici Leona zapalili świece i okadzili pentagram.

Trzecia inwokacja:

- Wierzę w Tajemniczego.

I trzecia odpowiedź:

- Którym jest Wąż Jadowity na Drzewie Życia.
Przy akompaniamencie klekocących kości pomocnicy podeszli do czerwonego filara i odwrócili Tarczę Węża, ukazując odwrotną jej stronę wyobrażającą Drzewo Znajomości Dobra i Zła.

Wtedy Stróż w Rzymie i biskup w Ameryce zgodnie zaintonowali czwartą inwokację:


- Wierzę w Pradawnego Lewiatana.

I unisono poprzez ocean i kontynent popłynęła czwarta odpowiedź:

- A imię jego Nienawiść.

Nastąpiło okadzenie czerwonego filaru z Drzewem Wiadomości Dobrego i Złego.

Piąta inwokacja brzmiała:

- Wierzę w Pradawnego Lisa.

I piąty donośny respons:

- A imię jego Kłamstwo.


Tu okadzono czarną kolumnę jako symbol rozpaczy i wszelkiej obrzydliwości.


W migotliwym świetle ogarków, spowity kłębami niebieskiego dymu, Leon skierował wzrok na klatkę z Flinnim stojącą tuż obok ciała Agnieszki rozciągniętego na ołtarzu.
Szczeniak przebudził się z letargu, podniósł się na cztery łapy, podniecony hałasem śpiewów, klekotania kości.

- Wierzę w Pradawnego Kraba – zaintonował Leon szóstą inwokację.

- A imię jego jest Żywy Ból
– zagrzmiała szósta odpowiedź, a kości klekotały miarowo.
Teraz oczy wszystkich zwróciły się na akolitę, który podszedł do ołtarza i sięgnął ręką do klatki. Piesek zamachał ogonkiem, spodziewając się pieszczoty. Tymczasem akolita wprawnym ruchem wyszarpnął zwierzę z klatki,
drugą ręką dokonując błyskawicznej wiwisekcji, poczynając od usunięcia genitaliów wyjącego szczeniaka. Ekspert w swoim fachu, umiejętnie przedłużał cierpienie psa i frenetyczną radość uczestników rytuału zadawania bólu.
Lecz nie wszystkie odgłosy zagłuszał piekielny hałas przerażającej celebracji. Był jeszcze słabiutki głosik śmiertelnej walki Agnieszki. Bezgłośnego jej krzyku w odpowiedzi na agonię pieska. Dźwięk niesłyszalnych słów. Dźwięk błagania i cierpienia.

- Bozia jest moim tatusiem!… Święta Bozia!… Mój pieseczek!… Nie róbcie krzywdy Flinniemu!… Bozia jest moim tatusiem!…Nie róbcie krzywdy Panu Jezusowi… Święta Bozia…

Czujny na każdy szczegół, biskup Leon rzucił okiem na ofiarę.
Będąc w stanie bliskim nieświadomości, ofiara wciąż walczyła.
Wciąż protestowała. Wciąż jeszcze czuła ból. Wciąż jeszcze się modliła z tym swoim nieustępliwym oporem. Leon był zachwycony
Co za doskonała ofiara. Jak przyjemna musi być Księciu.
Bezlitośnie i bez najmniejszej przerwy Leon i Stróż przeprowadzili swoje zgromadzenia przez resztę czternastu w sumie inwokacji, a odpowiednie działania towarzyszące każdej odpowiedzi stawały się zgiełkliwym teatrem perwersji.
Wreszcie biskup Leon zakończył pierwszą część ceremonii wielką inwokacją:
- Wierzę, że Książę tego świata zostanie tej nocy intronizowany do Starożytnej Cytadeli i z tego miejsca stworzy Nową Wspólnotę.

I przyszła odpowiedź, robiąca przerażające wrażenie nawet w tym upiornym otoczeniu:
A imię jej będzie Powszechny Kościół Człowieka.

Teraz nadeszła pora, by Leon podniósł z ołtarza Agnieszkę. Pora, by arcykapłan uniósł prawą ręką kielich, a lewą ogromną hostię. Pora, by Leon przewodniczył modlitwie ofiarowania, po każdym rytualnym pytaniu czekając na odpowiedzi zawarte w mszałach trzymanych przez uczestników.

- Jakie było imię tej ofiary przy pierwszych narodzinach?

- Agnieszka!

- Jakie było imię tej ofiary przy drugim narodzeniu?

- Agnieszka Zuzanna!

...

Download: 1963 Intronizacja upadłego Archanioła Lucyfera dokonała się w Bazylice Św. Pawła na Watykanie - na podstawie Dom-smagany-wiatrem.docx

http://chomikuj.pl/kogmari/ks.+dr+hab.+ ... 88885.docx

_________________
Obrazek
Isaj40/9
Wstąpże na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny Syjonie!
Podnieś mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny Jeruzalem!
Podnieś głos, nie bój się!
Powiedz miastom judy: Oto wasz Bóg!


.


Góra 
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Piotr Rzymski rezyduje w momencie wywoływania Lucyfera
 Post Napisane: 30 czerwca 2013, o 14:36 
Offline
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 27 maja 2013, o 08:57
Posty: 274
Bardzo to wszystko sensacyjne,niczym telewizja rozrywkowa odciągająca uwagę od ważnych wydarzeń na świecie .
No bo cóż tu można powiedzieć?
To ,że wywoływanie Lucyfera czy innego anioła jest bezcelowe!Tak jak i obrzędy satanistyczne jak i sama wiara w te postaci jest bezsensowna ale szkodliwa,gdyż odciąga człowieka od prawdziwego życia.
Ale niewątpliwie dosyć spektakularne,podniosłe i barwne,nadając atmosferę rytuałowi.
Jest to charakterystyczne szczególnie dla tajnych stowarzyszeń .
Ale jak powiedziałem ,poza dobrą rozrywką i podłożem do manifestowanej postawy bezsensowne.Bezsensownym wydaje się również poświęcanie takim ceremoniom uwagi.
Ale z drugiej strony,jeśli widzimy w nich jakąś opozycję dla naszej postawy to czy nie warto sie zastanowić nad tym, czy czasem nie są to dwie strony tego samego medalu.

_________________
"Celem naszego życia nie powinno być posiadanie bogactw, lecz bogactwo bycia."
Erich Fromm


Góra 
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Piotr Rzymski rezyduje w momencie wywoływania Lucyfera
 Post Napisane: 2 lipca 2013, o 12:18 
Offline
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 3 lipca 2012, o 17:54
Posty: 18361
gapik napisał(a):
Bardzo to wszystko sensacyjne,niczym telewizja rozrywkowa odciągająca uwagę od ważnych wydarzeń na świecie .
No bo cóż tu można powiedzieć?
To ,że wywoływanie Lucyfera czy innego anioła jest bezcelowe!
Tak jak i obrzędy satanistyczne jak i sama wiara w te postaci jest bezsensowna ale szkodliwa,gdyż odciąga człowieka od prawdziwego życia.
Ale niewątpliwie dosyć spektakularne,podniosłe i barwne,nadając atmosferę rytuałowi.
Jest to charakterystyczne szczególnie dla tajnych stowarzyszeń .
Ale jak powiedziałem ,poza dobrą rozrywką i podłożem do manifestowanej postawy bezsensowne.
Bezsensownym wydaje się również poświęcanie takim ceremoniom uwagi.
Ale z drugiej strony,jeśli widzimy w nich jakąś opozycję dla naszej postawy to czy nie warto sie zastanowić nad tym, czy czasem nie są to dwie strony tego samego medalu.

Przyrównujesz to do rozrywki ?
A jakie to ważne wydarzenia sa na świecie jeśli nie mają w tym swego podłoza ?
Uważasz ze wywołanie lucyfera czy - innego anioła :shock: czy to dla ciebie nic specjalnego nic nowego , ze lucyfer jest jak kazdy inny anioł ?
Zastanawim sie jak ludzie 'wierzacy' zareagowali by gdyby rozumieli ten tekst z lucyferem
Nie wiem czy znalazł by sie jakis odważny i zapytał ,co to ma znaczyc jak to sie ma do ich
mszy-ofiary itp .
Jesli to sa tajne stowarzyszenia to moze warto od nich odstapic i ratowac inne Dusze
moze trzeba im uzmysłowic w jakich rytuałach tkwia nie mając o tym pojecia .
A jesli ludzie sa obojętni to znaczy ze ich stan jest tragiczny a lucyfer zbiera dusze jak ulęgałki.

_________________
Obrazek
Isaj40/9
Wstąpże na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny Syjonie!
Podnieś mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny Jeruzalem!
Podnieś głos, nie bój się!
Powiedz miastom judy: Oto wasz Bóg!


.


Góra 
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Piotr Rzymski rezyduje w momencie wywoływania Lucyfera
 Post Napisane: 2 lipca 2013, o 20:18 
Offline
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 27 maja 2013, o 08:57
Posty: 274
Uważam, że same takie zachowania są po prostu groteskowe.
Nie umniejsza to oczywiście dalszych skutków jakie wywołują w ludziach.
Ale podchodząc poważnie do takich zachowań samych w sobie, stawiamy siebie w w tym samym położeniu ,uczestniczymy w tym samym,tylko może od drugiej strony,jak się tylko może wydawać tej lepszej.
Lucyfer niczego nie zabiera jak sądzę ,poza zdrowym rozsądkiem.

_________________
"Celem naszego życia nie powinno być posiadanie bogactw, lecz bogactwo bycia."
Erich Fromm


Góra 
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Piotr Rzymski rezyduje w momencie wywoływania Lucyfera
 Post Napisane: 3 lipca 2013, o 09:33 
Offline
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 3 lipca 2012, o 17:54
Posty: 18361
Groteskowe ?
Powiesz to tym co biorą w tym udział nie mając o tym pojęcią , tysiące ludzi oddaje swoja
energie w tych płonacych świecach a potem wracaja do swoich domów z Lucyferem- który
oslepia umysły ,ze nie widzą nie słyszą Prawdy .
To jest groteska ?

_________________
Obrazek
Isaj40/9
Wstąpże na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny Syjonie!
Podnieś mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny Jeruzalem!
Podnieś głos, nie bój się!
Powiedz miastom judy: Oto wasz Bóg!


.


Góra 
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Piotr Rzymski rezyduje w momencie wywoływania Lucyfera
 Post Napisane: 4 lipca 2013, o 17:11 
Offline
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 27 maja 2013, o 08:57
Posty: 274
Biorący w tym udział mają pojęcie w imię czego sie udzielają chyba, że jest to ślepa wiara.
Taka wiara oczywiście nie tylko sprowadza na manowce ale również utrzymuje człowieka w ciemności,żeby nie powiedzieć ciemnocie.Ale posiada pozytywne aspekty jakimi jest koloryt wierzeń,symboliki i atmosfera duchowego uniesienia.
Czy jest to groteskowe?Uważam ,że dla człowieka wierzącego w Jednego ,Żywego Boga - Tak.

_________________
"Celem naszego życia nie powinno być posiadanie bogactw, lecz bogactwo bycia."
Erich Fromm


Góra 
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Piotr Rzymski rezyduje w momencie wywoływania Lucyfera
 Post Napisane: 5 kwietnia 2014, o 16:50 
Offline
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 3 lipca 2012, o 17:54
Posty: 18361
Apocalypse: Pope Francis worships Lucifer openly


Flammas eius Lucifer matutinus inveniat ille inquam.
Lucifer ,quiu nescit occasum
Christus Fillus tuus ,
qui regressus abinferis humano generi
serenus illuxit et vivit et regnatin saecula seculórum
...

_________________
Obrazek
Isaj40/9
Wstąpże na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny Syjonie!
Podnieś mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny Jeruzalem!
Podnieś głos, nie bój się!
Powiedz miastom judy: Oto wasz Bóg!


.


Góra 
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Piotr Rzymski rezyduje w momencie wywoływania Lucyfera
 Post Napisane: 12 maja 2014, o 19:19 
Offline
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 3 lipca 2012, o 17:54
Posty: 18361
Satanic Ritual Murders in The Vatican & North America
https://www.youtube.com/watch?v=8BVTz8kWxaI
.
Unrepentant: Kevin Annett and Canada's Genocide - il genocidio del Canada
https://www.youtube.com/watch?v=swGEK8duSiU
.
Petrus Romanus resides as Lucifer is invoked on Ishtar Sunday 2012
https://www.youtube.com/watch?v=w0qoYgiU9Lo

.

Pope Francis Worships Lucifer at Easter Mass
https://www.youtube.com/watch?v=jTyCiGPWA0I
.
VATICAN'S PROJECT LUCIFER
https://www.youtube.com/watch?v=Pa4nsCYzM1w

_________________
Obrazek
Isaj40/9
Wstąpże na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny Syjonie!
Podnieś mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny Jeruzalem!
Podnieś głos, nie bój się!
Powiedz miastom judy: Oto wasz Bóg!


.


Góra 
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Piotr Rzymski rezyduje w momencie wywoływania Lucyfera
 Post Napisane: 13 maja 2014, o 17:16 
Offline
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 3 lipca 2012, o 17:54
Posty: 18361
Ks. Natanek - Intronizacja Lucyfera w Watykanie



viewtopic.php?f=75&t=392&p=10872#p10872

_________________
Obrazek
Isaj40/9
Wstąpże na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny Syjonie!
Podnieś mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny Jeruzalem!
Podnieś głos, nie bój się!
Powiedz miastom judy: Oto wasz Bóg!


.


Góra 
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Piotr Rzymski rezyduje w momencie wywoływania Lucyfera
 Post Napisane: 16 maja 2014, o 12:21 
Offline
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 3 lipca 2012, o 17:54
Posty: 18361
Paweł VI na ołtarze?
Ks Natanek sie załamie :?;;

_________________
Obrazek
Isaj40/9
Wstąpże na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny Syjonie!
Podnieś mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny Jeruzalem!
Podnieś głos, nie bój się!
Powiedz miastom judy: Oto wasz Bóg!


.


Góra 
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Piotr Rzymski rezyduje w momencie wywoływania Lucyfera
 Post Napisane: 13 października 2017, o 08:52 
Offline
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 3 lipca 2012, o 17:54
Posty: 18361
Co jakis czas natrafiam na temat Lucyfera np 'wyznawca' z czatonika
kto wie ,ten wie o kim wspominam.
On twierdzi ,ze Lucyfer to poprostu Światło ,oczywiscie napotykał na opór naszej
strony bo trudno sie z nim zgodzic ze Lucyfer nie jest szatanem .
To dlaczego egzorcysci egzorcymuja owego Lucyfera jako szatana ?

Wracam do wersetów biblijnych gdzie jest wymieniony ów Lucyfer chcac rozszyfrowac
co to za jeden ten lucyfer i dlaczego np kapłani rzymu posługuja sie tym okresleniem.
W ponizszych wersetach jest mowa o królu babilonu którego uwaza sie za
faktycznego króla a nie ze jest tu mowa o szatanie -
___________



Izajasza 14 napisał:
(4) Że zanucisz tę szyderczą pieśń o królu babilońskim i powiesz tak:
Wykończył się ciemięzca, skończyło się panoszenie!
(5) Pan/YHVH złamał laskę bezbożnych, berło tyranów.
(6) Smagał ludy w złości, chłoszcząc je bez ustanku, tratował w gniewie ludy, depcząc je bezlitośnie.
(7) Cały świat odpoczął, odetchnął i wybuchnął radosnym okrzykiem.
(Cool Nawet cyprysy mają z ciebie ucieszną zabawę i cedry libańskie; mówią:
Odkąd ty ległeś, żaden drwal nie wychodzi do nas.

(9) Kraina umarłych zadrżała w dole przez ciebie, by wyjść na twoje spotkanie, gdy przyjdziesz, dla ciebie budzi duchy wszystkich zmarłych władców ziemi, wszystkim królom narodów każe wstać z ich tronów,
(10) Ci zaś wszyscy razem odzywają się i mówią do ciebie:
Także ty zasłabłeś jak my, z nami się zrównałeś!
(11) Twoją pychę i brzęk twoich lutni strącono do krainy umarłych.
Twoim posłaniem zgnilizna, a robactwo twoim okryciem.
(12) O, jakże spadłeś z nieba, ty, gwiazdo jasna, synu jutrzenki!

Powalony jesteś na ziemię, pogromco narodów!

(13) A przecież to ty mawiałeś w swoim sercu: Wstąpię na niebiosa, swój tron wyniosę ponad gwiazdy Boże i zasiądę na górze narad, na najdalszej północy.

(14) Wstąpię na szczyty obłoków, zrównam się z Najwyższym.

(15) A oto strącony jesteś do krainy umarłych, na samo dno przepaści.
(16) Ci, którzy cię widzą, spoglądają na ciebie, przypatrują ci się uważnie:
Czy to jest ten mąż, który był postrachem ziemi, trząsł królestwami?
(17) Ziemię obracał w pustynię, grody jej burzył, swoich jeńców nie wypuszczał na wolność?
(18) Wszyscy królowie narodów spoczywają w chwale, każdy w swoim grobowcu,
(19) A ty zostałeś wyrzucony ze swojego grobu, jak twór obrzydły, pokryty pomordowanymi, przebitymi mieczem, stratowany jak ścierwo.
(20) Z tymi, którzy zstępują do kamiennego grobowca, ty nigdy nie złączysz się w grobie, bo zniszczyłeś swój kraj, wymordowałeś swój lud.
Ród złośników niech nigdy nie będzie wspominany!

_______
Moim zdaniem jest to opis o czyms więcej niz chca co niektóry ze chodzi
o króla babilonu .
Tu jest cos więcej inny wymiar podobnie jak jest opis tego który był
Najpiekniejszy w Edenie pośród tamtych Drzew .
Drzewa to jakies Istoty a i człowiek Sprawiedliwy opisany jest jako Drzewo .

Zatem czy jest w tych wersetach mowa o Lucyferze kim on jest ?
Byc moze jakis chrzescijanin powie - a poco sie tym zajmowac ?
A po to bo moze sie okazac ze o czyms nie wiemy a powinniśmy .
.
Twoje płomienie Lucyferze świtem stworzenia
Niechaj powie Lucyferze ten kto wie
Chrystus twój syn
który zmartwychwstał i oświecił pokojem rasą ludzką
I żyje i króluje na wieki wieków"


o czym ci kapłani mówia ?
jaki Lucyfer jaki Chrystus ?
...

אֵיךְ נָפַלְתָּ מִשָׁמַיִם הֵילֵל בֶּן-שָׁחַר נִגְדַּעְתָּ לָאָרֶץ חוֹלֵשׁ עַל-גּוֹיִם׃
Biblia Warszawska:
O, jakże spadłeś z nieba, ty, gwiazdo jasna, synu jutrzenki!
Powalony jesteś na ziemię, pogromco narodów!
Biblia Tysiąclecia:
Jakże to spadłeś z niebios, Jaśniejący/הֵילֵל
,

Synu Jutrzenki?/שָׁחַר-Szachar Jakże runąłeś na ziemię, ty, który podbijałeś narody?
Biblia Gdańska:
Jakoż to, żeś spadł z nieba, o jutrzenko!שַׁחַר
szachar
świt, brzask

która wschodzisz rano? powalonyś aż na ziemię, któryś wątlił narody! [/size]
------------

שחר
שַׁחַר
szachar
świt, brzask
• zgłoś błąd • דווח שגיאה •
rz.m.
שחר (התחלה)
שַׁחַר
szachar
zaranie (początek)
• zgłoś błąd • דווח שגיאה •
przym.
שחור
שָׁחֹר / שְׁחוֹרָה / שְׁחוֹרִים / שְׁחוֹרוֹת
szachor / szchora / szchorim / szchorot
czarny
.....

_________________
Obrazek
Isaj40/9
Wstąpże na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny Syjonie!
Podnieś mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny Jeruzalem!
Podnieś głos, nie bój się!
Powiedz miastom judy: Oto wasz Bóg!


.


Góra 
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Piotr Rzymski rezyduje w momencie wywoływania Lucyfera
 Post Napisane: 13 października 2017, o 09:37 
Offline
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 3 lipca 2012, o 17:54
Posty: 18361
Czy ten który został powalony na Ziemie na dno STUDNI przepasci to znany
z Apokalipsy Apollo syn zatracenia czyli Abaddon ?


czy to on ma wyjsc ze Studni otchłani jako kto ? ...

_________________
Obrazek
Isaj40/9
Wstąpże na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny Syjonie!
Podnieś mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny Jeruzalem!
Podnieś głos, nie bój się!
Powiedz miastom judy: Oto wasz Bóg!


.


Góra 
 Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Piotr Rzymski rezyduje w momencie wywoływania Lucyfera
 Post Napisane: 1 kwietnia 2019, o 10:04 
Offline
Avatar użytkownika

Dołączył(a): 3 lipca 2012, o 17:54
Posty: 18361
Intronizacja szatana w Polsce w marcu 2019 - Ks. Natanek

.
Homosapiens sapiens
Opublikowany 8 mar 2019
Istnieje duża liczba publikacji i książek poświęconych zagadnieniu istot z UFO. Spora część badaczy tego fenomenu uważa, że stworzenia przemieszczające się za pomocą pojazdów dyskoidalnych są materialne. Bardzo mały odsetek uważa je za istoty częściowo cielesne, a najmniej za stworzenia duchowe, za byty niematerialne, chociaż istoty te mogą przechodzić przez ściany, czy inne materialne bariery, posiadając wszystkie cechy duchów. Nawet jeśli uznamy kosmitów za tych, którzy posiadają biologiczne ciała, to pozostaje kwestia tego kto zamieszkuje owe „biologiczne, albo transhumanistyczne pojemniki” ? Ufologia to dziedzina wiedzy, która pokazuje nam możliwe scenariusze „rozwoju” cywilizacji kosmicznych, albo innowymiarowych. Możemy tam odnaleźć stworzenia zdolne do przenoszenia dusz, albo jaźni z jednego ciała-pojemnika, do innego. W terminologii religijnej nazywamy to inkarnacją, albo reinkarnacją. Z tego powodu można przyjąć, że cywilizacje „wyżej rozwinięte”, posiadające nieznany rodzaj duchowej technologii (magicznej), potrafią zajmować się w skali ogólnoplanetarnej „wkładem”, co w Biblii zostało określone jako „człowiek wewnętrzny„. Niektórzy z biblistów uważali to za jakiś symbol, ale w opinii innych jest to wyraźne wskazanie na tzw. „ciało astralne”, a może nawet i duszę „Dlatego nie upadamy na duchu; bo choć zewnętrzny nasz człowiek niszczeje, to jednak ten nasz wewnętrzny odnawia się z każdym dniem” 2 Kor. 4,16-18. Wróćmy jednak do tzw. „kosmitów”. Z raportów ufologów dowiadujemy się o UFO procederze umieszczania w ludzkich ciałach, albo jak je nazywa Biblia: „glinianych naczyniach„, lub „mieszkaniach-domach”, stworzeń duchowych, które prawdopodobnie są tu na Ziemi hodowane przez istoty ufonautyczne.

Dla chrześcijan zaznajomionych z Pismem, słowo „prawdopodobnie” można by zastąpić innym, wyrażającym pewność, bo oto, jak donosi portal PCH24, istnieje przykład ujawnienia się „jednej z nich” (z jęz. ang. tzw. „coming out”)...cały tekst tutaj: http://argonauta.pl/uprawy-podlewanie...
....

29 czerwcaw 8 niu po wyborze po wyborze papieza 1963 bo papiez o Imieniu Paweł
.
Czaroli kardynał
kamerlingginał traicznie
JPI i JPII
przezył szok kiedy otwierał listy
zorientował sie kto to był
Łaska skrucha musi byc utopiona w orgii przeklenstw

_________________
Obrazek
Isaj40/9
Wstąpże na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny Syjonie!
Podnieś mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny Jeruzalem!
Podnieś głos, nie bój się!
Powiedz miastom judy: Oto wasz Bóg!


.


Góra 
 Zobacz profil  
 
 Tytuł:
 Post Napisane: 1 kwietnia 2019, o 10:04 
 


Góra 
  
 
Wyświetl posty nie starsze niż:  Sortuj wg  
 
Utwórz nowy wątek Odpowiedz w wątku  [ Posty: 16 ]  Przejdź na stronę 1, 2  Następna strona

Strona główna forum » OFF TOPIC » Wierzyc nie wierzyc » Inne religie -wyznania » Watykan --- katolicyzm


Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 2 gości

 
 

 
Nie możesz rozpoczynać nowych wątków
Nie możesz odpowiadać w wątkach
Nie możesz edytować swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz dodawać załączników

Skocz do:  
cron
To forum działa w systemie phorum.pl
Masz pomysł na forum? Załóż forum za darmo!
Forum narusza regulamin? Powiadom nas o tym!
Tłumaczenie phpBB3.PL